De eerste keer blijft je voor altijd bij. Daarom sturen we Arnhemmers op pad om ze een onvergetelijke culturele herinnering te geven. Deze keer bezocht Dorien ‘L’Amant Double’ in Focus Filmtheater Arnhem.
Tekst en beeld: Dorien Sleyfer
Met het schaamrood op de kaken moet ik bekennen dat ik in mijn volwassen leven nooit naar een filmhuisfilm ben geweest. Als kind wel eens met een schooluitje maar veel weet ik daar niet meer van. Inmiddels ben ik 32 dus werd het wel eens tijd. Voor UIT in Arnhem ging ik naar ‘L’Amant Double’ in Focus Filmtheater.
Wanneer ik naar de film ga, weet ik het liefst zo min mogelijk over de film. Dan kan ik er lekker onbevangen naar kijken. Het enige dat ik vooraf wist was dat het een Franse film was over de relatie tussen een psycholoog en zijn patiënte. Met een rood wijntje in de hand nam ik plaats in de knusse zaal.
Ik moet eerlijk bekennen dat een paar van mijn vooroordelen over Franse films wel snel bevestigd werden. De hoofdrolspeelster heeft kort donker haar. Check. Het is een dramatisch verhaal. Check. Franse films bouwen spanning op met stiltes en traagheid. Dubbel check.
De samenvatting dat de film de relatie tussen een psycholoog en patiënt belicht doet het verhaal geen recht vind ik. Het is een zeer complex verhaal waarin je als kijker heel lang niet precies weet wat nu waar is en wat niet. Ja, zij valt inderdaad voor haar psycholoog
(dit is na enkele scènes al een feit) maar ze komt er ook achter dat hij een tweelingbroer heeft met wie ze een affaire begint. Daar wordt het verhaal pas interessant. Toevallig is die tweelingbroer ook psycholoog en hebben de broers al jaren geen contact meer.
Dit is het verhaal wat je als kijker ziet. Maar dat is niet wat waar is. [Spoiler alert!] Door de hele film heen krijg je steeds het gevoel dat er iets niet helemaal klopt. Die tweelingbroer bestaat namelijk niet. Het is haar psyche die een loopje met haar neemt (laten we wel wezen, hoe groot is de kans dat een tweeling afzonderlijk van elkaar psycholoog wordt en in dezelfde straat een praktijk heeft, maar elkaar nooit tegenkomt?!). Daarbij is zij steeds ziek (buikpijn) en worden er om de haverklap verwijzingen gemaakt naar broers/zussen en tweelingen. Uiteindelijk blijkt er sprake te zijn van een parasitaire tweeling die zij al vanaf haar geboorte in haar buik meedraagt met alle medische problemen tot gevolg.
Ik kon aan het einde van de film niet anders concluderen dan dat haar buikpijn de oorzaak was van haar steeds verder escalerende psychische problemen en de ‘tweelingbroer’ enkel een symbool was van haar verdrongen verlangens en angsten.
Deze film is vooral interessant voor mensen die complexiteit en literaire spanning niet uit de weg gaan. Ik vond het erg leuk om een keer zo’n soort film te kijken omdat het geen onderdeel is van mijn standaard voorkeuren. Voor een volgend bezoek zou ik wellicht een film met een luchtiger onderwerp kiezen, maar ik ga zeker nog eens naar het filmhuis!
Wat betreft de omgeving; je hebt nog maar even de tijd om te genieten van de unieke, knusse ambiance van het huidige filmtheater op de Korenmarkt. Volgend jaar verhuist Focus naar een prachtig nieuw gebouw op het Kerkplein. Houd de website focusarnhem.nl in de gaten voor de filmagenda en de vorderingen t.b.v. de nieuwbouw.