De eerste keer blijft je voor altijd bij. Daarom sturen we Arnhemmers op pad om ze een onvergetelijke herinnering te geven. Kevin Wiggelman loopt voor het eerst met zijn broer de Rabo Bridge to Bridge en maakte een verslag.
Er was een tijd dat ik niet van hardlopen hield. Sterker nog: ik had er oprecht een hekel aan. Sloffend over het asfalt naar het eindeloze. Ik telde iedere lantaarnpaal: weer een stukje dichter bij huis. Een stemmetje dook steeds weer op in mijn hoofd: ‘waarom doe je jezelf dit aan, ga gewoon lekker iets anders doen’. Het ging te langzaam allemaal. Liever zat ik voor de televisie of met een pilsje op het terras. Als ik dan per se actief wilde zijn, pakte ik wel een uurtje de racefiets.
Dat was toen. Met een marathon op zak mag ik mijzelf inmiddels een ervaren loper noemen. Nu sta ik in mijn trainingsoutfit in de Eusebiuskerk, samen met een paar honderd hardlopers die zich klaarmaken voor de 6 Engelse Mijl van de Bridge to Bridge. Naast mij staan mijn oudere broer en zijn vriendin. Zij lopen deze run door de prachtige uiterwaarden van Meinerswijk voor de eerste keer. We hebben een doel: gezamenlijk uitlopen. Onder het uur is bonus.
De man die het hardloopvirus aan mij doorgaf, ontbreekt: mijn vader. Het zou zijn eerste hardloopwedstrijd worden in vijftien jaar. Vanwege talloze darmoperaties en een opspelende knie werd hem jarenlang ontraden om te rennen. Nu het een tijdje goed ging, besloten we ons met z’n vieren in te schrijven. Donderdag sloeg het noodlot toe: mijn vader belandde wederom voor een paar dagen in het ziekenhuis met darmproblemen. Weg Bridge to Bridge.
We staan klaar op de John Frostbrug, als ode aan onze vader. Het is aangenaam hardloopweer: de zon breekt door en er staat een fijn briesje. Na het startschot dalen zo’n duizend lopers de iconische brug af en rennen door de straten van Malburgen richting uiterwaarden. Het publiek langs de kant, jong en oud, moedigt de lopers in hun harde strijd aan. Deelnemers die na een paar kilometer lastig lopen, krijgen een extra steuntje in de rug.
Als we Meinerswijk achter ons laten, dwalen mijn gedachten af naar toen ik als jongetje achter mijn joggende vader aan fietste. En naar de tijd dat ik het hardlopen verafschuwde.
Als we opnieuw de Frostbrug op lopen, zetten we een flinke eindsprint in richting de finish op het Marktplein. Een uur halen we net niet, maar we hebben de tien kilometer gezamenlijk uitgelopen. Ik heb genoten onderweg. Zonder ook maar één lantaarnpaal te tellen.