Iedere maand vragen wij Arnhemmers om onze oren en ogen te zijn tijdens evenementen, festivals, exposities en voorstellingen. Renske Croezen-Mitrou bezocht de voorstelling van Fabian Franciscus in het Posttheater en deelt haar ervaring in deze blog.
Door UIT in Arnhem ben ik uitgenodigd om naar de voorstelling van Fabian Franciscus in het Posttheater te gaan. Het is een tijd geleden dat ik in het Posttheater ben geweest. De grote zaal zat gezellig vol. Ik had eigenlijk geen idee naar wie ik precies toe ging. Het woord ‘cabaretier’ en de voor mij onbekende naam Fabian Franciscus waren genoeg om mij enthousiast te maken.
De piano stond klaar en het zaallicht bleef deels aan. Hierdoor kon Fabian Franciscus contact maken met het publiek in de zaal. Iets wat hem ogenschijnlijk heel makkelijk afgaat maar wat uiteindelijk niet helemaal waar bleek te zijn. Zijn show ging namelijk grotendeels over zijn autisme en hoe hij de wereld daardoor ervaart.
Fabian gaf ons een inkijkje in zijn hoofd en legde heel duidelijk uit hoe het er daar aan toegaat. Ik vond het knap hoe hij dit deed en dat hij hier een komische draai aan wist te geven zonder het belachelijk te maken. Toch maakte dit het voor mij ook moeilijker hierom te lachen. Als iemand zo open en kwetsbaar kan zijn naar onbekenden voelt het bijna gemeen om te lachen. Behalve op sommige momenten waarop hij perfect de balans wist te vinden tussen komisch en gênant. Zoals de situaties waarin hij op zoek was naar rooibosvla of eindigde met een supermarktverbod.
Tussendoor hield Fabian een spreekbeurt over zijn variant van autisme en de bijbehorende kenmerken. Bij elk kenmerk had hij een grappige anekdote. Toch bleef erom lachen soms lastig. Misschien omdat de meesten iets van zijn kenmerken herkenden. Het was voor mij in ieder geval een beetje confronterend. Tot hij verder vertelde over zijn interactie met iemand in de lift, waarvan hij acht verdiepingen lang dacht dat ze in zichzelf praatte, en Franciscus’ reactie bevestigde dat er bij hem toch echt meer aan de hand is. Ook in voorbeelden over zijn jeugd leek ik mezelf in eerste instantie te herkennen. Mensen die mij kennen zullen de levendige fantasie met betrekking tot knuffelbeesten herkennen, maar dat terzijde. In zijn verhaal bleek dat het in zijn hoofd toch net even anders werkt. Wat steeds weer voor bijzondere situaties zorgt.
Ik vraag me af in hoeverre de droge reactie van zijn moeder “Als je het niet kunt…. Dan moet je het niet doen, hè” invloed op hem heeft gehad. Dat hij het namelijk wel degelijk kan, bleek aan het einde van zijn show toen hij de woorden van zijn moeder gebruikte om de avond met een knaller af te sluiten. Ik denk dat Fabian nog veel meer kan en kijk uit naar zijn volgende show. Het was indrukwekkend, dapper en grappig.